Het mooiste applaus dat ik niet kreeg

Muziek maken op een IC laat je nooit onberoerd. Maar als het om jonge mensen gaat komt er nog een extra gevoel bij kijken. Jonge mensen moeten onbezorgd kunnen fladderen door het leven. Maar het leven op IC fladdert om ze heen. En dat voelt als onrecht

​Vandaag speelde ik voor een jonge dame die net bezoek kreeg. Ze lag er gelaten bij. Ze leek me verzwakt en sliep met een slangetje in haar neus. Ze verkeerde in het vertrouwde gezelschap van haar familieleden, die ook mijn aanspreekpunt waren. Zij boden het meisje geborgenheid en ook bescherming in al haar kwetsbaarheid waarmee ze in het grote witte bed lag.
 
Door het voorgesprekje met deze familie kon ik precies spelen wat de jonge patiënte mooi vond. Ik voelde dat de muziek haar raakte. Al vertoonde ze weinig reactie tijdens het nummer. Na het laatste akkoord veranderde dit en opende ze plots haar ogen. Ze glimlachte en keek ons aan, waar ze zichtbaar moeite voor moest doen. Moeite waarmee ze ook zachtjes maar duidelijk sprak: ‘Wat mooi, en als ik kon klappen dan deed ik dat’. Het mooiste applaus dat ik vandaag ontving, was dit applaus dat ik alleen in mijn gedachten kon horen.    
​

• Lees ook: hier voor jou