Hier voor jou

​​De grens tussen tussen waan en werkelijkheid kan vaag zijn voor een IC-patiënt. Door een aandoening of medicamenten. Een stemming kan ook wel eens omslaan zo ervaarde ik laatst toen ik speelde op de IC voor Stichting MuzIC.

De laatste kamer van mijn ronde was vandaag bewust uitgekozen door de verpleegkundigen. De patiënt die hier lag was delirant, wat wil zeggen dat deze last heeft van verwardheid. Bij deze persoon uitte zich dat vandaag in opstandigheid. ‘We kijken even hoe het beloop is vandaag als jij eerst op de andere kamer speelt’, werd mij verteld. ’Want we willen natuurlijk niet dat deze patiënt ineens jouw gitaar te grazen neemt’.
 
Op de IC worden patiënten altijd met veel respect behandeld weet ik in middels, maar soms is de communicatie direct omdat de situatie hierom vraagt. De toon is om menselijke redenen niet altijd even zwaar.
 
Toen ik de kamer inkwam hoorde ik de patiënt stevig mopperen tegen een verpleegkundige aan het bed. ‘Ik hoor graag Beethoven’ beet hij mij toe toen hij de gitaar zag. ‘Of ken je dat niet?’ vroeg hij ineens veel vriendelijker en begripvoller. Tijdens het eerste stuk dat ik speelde veranderde de sfeer op de kamer. De rechte rug en de felle blik werden ronder. En er rolde spontaan een traan over de ruwe bolster met een blanke pit. ‘Dat was heel mooi’ klonk het toen het stuk uit was, ‘Ik moest er bijna van huilen’. Ik vervolgde mijn spel met een ander instrumentaal stuk op de gitaar.
 
Halverwege werd de patiënt toch weer een beetje onrustig. Het bovenlijf draaide ongedurig van mij af en ik zag een zwarte leren beurs opengaan. Een bevende hand pakte daar een 10 eurobiljet uit. Het wapperde in mijn richting na de laatste noot. ‘Hier voor jou!’ klonk het met open vizier. Twee waterige ogen keken mij gemoedelijk aan. ‘Drink er maar een mooie pint op van mij!’

​

• ​Lees ook: Ruimte voor hoop