Ruimte voor hoop

Een mens raakt geëmotioneerd door het horen van mooie muziek, zo wordt wel gedacht. Maar op de IC  blijkt het soms net even anders te werken. En is het alsof de muziek slechts een ventiel open zet waardoor een al aanwezige maar onderdrukte emotie naar buiten kan. En dat gaat meestal met een knuffel gepaard.

​‘Deze patiënt wordt zo overgeplaatst naar een andere afdeling en je kunt nog net even voor hem spelen. Speel maar een afscheidslied van de iC.’, zo sprak de IC-verpleegkundige die voor deze jongeman gezorgd had.
 
De patiënt hield van jaren 80 rock. En ik zette een vrolijke up-tempo rock-klassieker in voor het stel. De jongeman kwam iets omhoog en knikte op de maat mee. Hij herkende ‘When de Lady Smiles’ direct. Zijn ogen zochten de ogen van zijn vriendin die zijn blik beantwoordde met een twinkeling. De lampjes, snoertjes en piepjes rondom haar geliefde waren een bijzaak geworden. De twee zielsverwanten vonden elkaar terug in het lied uit hun jeugd. En er gebeurde meer. Hun handen zochten elkaar en haar lippen drukten een kus op zijn voorhoofd. De glimlach op zijn gezicht die niet breder kon werd nog breder.
 
Meestal brengen IC-muzikanten rust op een kamer, maar in dit geval kon er nog een schepje bij. Mijn vinders gingen steeds feller op de snaren. De jongen en zijn vriendin lieten elkaar niet meer los. De grenzeloze blijdschap van de twee jonge mensen was aanstekelijk. ‘Dank voor dit afscheidsconcert’ riep de vriendin op de rand van het bed, terwijl ik de kamer afliep.
 
En op de gang moest ik mijzelf even herpakken van de feestvreugde waar ik zojuist onderdeel van werd. En het was niet het liedje dat de blijdschap maakte. Het was de muziek die dit stel ertoe bracht om hun onderdrukte emoties vrij baan te geven. Zij vierden samen de overwinning op een nare periode met een ernstige ziekte op de IC. Want het lange bange wachten was vandaag beloond met overplaatsing naar een lichtere ‘gewone’ verpleegafdeling. Er was weer ruimte voor hoop.
​

• Lees ook: De taal van het hart