Feest van herkenning

Soms is muziek maken op de IC een feest van herkenning. Ik speelde voor een patiënte die na een zware opname nu helder en goed bij was. Op mijn vraag naar welke muziek zij graag luisterde was haar antwoord resoluut: ‘John Denver’. Een artiest waar ik diepe bewondering voor heb en wiens werk ik liefheb.

​Na één van Denvers grote hits wilde de patiënte graag dat ik nog een lied van hem speelde. Ik koos voor één van zijn minder bekende songs. En toen zij met gesloten ogen ook dit lied woord voor woord meezong wist ik zeker: deze patiënte is een zielsverwant.
 
En juist op dat moment kwam de verpleegkundige binnen die deze mevrouw al die tijd verzorgd had. Ze pakte de hand van haar patiënte en streelde die waarna ze elkaar aankeken en een paar betekenisvolle blikken uitwisselden. Met ogen verguld van tomeloze vreugde.  Zoals de blijdschap van 2 mensen die op de tast onverwachts de uitgang van een donkere tunnel hebben gevonden en het daglicht weer zien. Even opgetild door de muziek.
 
Iedere vorm van vreugde die ontstaat door muziek is voor een muzikant een feest van herkenning. Vreugde is immers niet alleen het resultaat van het spelen maar ook de bron.
​

• Zie ook: Het mooiste applaus dat ik niet kreeg