Het draait niet altijd om jou

Ik was in opleiding om muzikant op de IC te worden en liep mee met mijn toekomstige collega, harpiste Anouk.

In een ziekenhuis in het midden van het land op een doorsnee vrijdagmiddag en op een tijdstip waarop veel gezonde mensen zichzelf al een borrel inschenken. 
 
We liepen de IC-kamer binnen van een sterke maar nu behoorlijke zieke man, die opleefde door de vraag of hij muziek wenste. De man knikte voorzichtig bevestigend en Anouk zette een bekend stuk van Purcell in. En wat ik niet verwacht had, gebeurde.
 
De man draaide zich van ons af om vervolgens contact met mij te zoeken. Hij wees naar de stoel die naast zijn bed stond en schoof die met veel moeite een centimeter mijn kant op. Ik voelde mij opgelaten bij de stoel die hij mij aanbood. ‘Je zorgt voor jezelf, je bent een ander niet tot last en je staat op voor zieke en oudere mensen!’ Ik leerde het al vroeg in Scheveningen waar ik opgroeide. En waar de trams naar het strand af en aan reden. De woorden die ik geacht werd uit te spreken om mijn dienstbaarheid uit te drukken lagen al op mijn lippen: ‘Gaat u alstublieft zitten, ik blijf wel staan!’
 
Net op tijd verdween die gedachte van vroeger. Iets in de houding van de zieke overtuigde mij om zijn gebaar aan te nemen. En als trotse gezonde man, te gaan zitten aan zijn bed. Op een stoel die ik eigenlijk niet nodig had.
 
Anouk speelde de zon aan de hemel. De man liet los en genoot.
 
En toen ik opstond uit de stoel en we de kamer uitliepen dacht ik: die stoel was een manier voor deze patiënt om zijn waardigheid te tonen. En een poging om die te behouden in een benarde positie van afhankelijkheid. En de les die ik van hem leerde was: soms moet je iets aannemen van een ander. Het draait niet altijd om jou.

• Lees ook: Mooie wereld