Warme deken

Half december loop ik tussen een paar kerstbomen door het voorplein op de witte tent in, die nu al 8 maanden voor het ziekenhuis staat.
 
Een medewerkster stelt mij daarbinnen een paar vragen die moeten uitsluiten dat ik het coronavirus met mij meedraag het ziekenhuis in. Ze vraagt me mijn handen te desinfecteren en wenst me veel plezier bij het spelen op de IC. Woorden die een beetje afsteken bij wat ik vandaag ook weer zal meemaken op de Intensive Care.
 
De 3e patiënt waar ik voor mag spelen is een oudere dame die blij is met wat afleiding. Haar ogen worden vochtig als ik ‘Fields of gold’ van Sting inzet. Maar dan valt ze in slaap met een tevreden glimlach op haar broze gezicht.
 
Na het hazenslaapje staat de patiënte wel open voor een kerstliedje dat ik speciaal voor de bezoekjes van vandaag uit het stof heb gehaald. Al bij de eerste noten van ‘First Noël’ golven dikke tranen over haar rimpelige wangen. De slaperigheid van mevrouw is overgegaan in weemoed. Troost komt van een verpleegkundige die naast haar komt zitten en haar arm streelt. Een streling die moet voelen als een warme deken, die ik hier vaker zie en me keer op keer ontroert.
 
Na het kerstliedje geeft de oude dame de reden van haar verdriet prijs. ‘Ik heb een dochter in Amerika. En áls ik al beter ben voor kerstmis, dan mag ik niet naar haar toe. Maar zij...’ mevrouw neemt een teug lucht en vervolgt haar zin: ‘maar mijn dochter mag ook niet naar mij toe met kerst. En daarom ben ik verdrietig.' 
 
Even later op de gang desinfecteer ik mijn handen, zoals na elke speelbeurt van mij verwacht wordt. Mijn instrument nog om. Met onverwachte kracht spuit desinfect uit het pompje. Een druppel rolt over de slagplaat van mijn gitaar naar beneden de diepte in. Een muzikant kan geen troost brengen zoals een verpleegkundige, maar gelukkig maakt muziek verdriet wel iets minder diep.

• Lees ook: Oranjefan op de IC