Mooie wereld

Sommige ontmoetingen blijven je bij. En dit was er zo eentje.

Naast mijn andere werk mag ik voor stichting MuzIC af en toe muziek maken voor kwetsbare patiënten op IC’s in Brabant en daar buiten. Laatst was dat voor iemand die net slecht nieuws te horen had gekregen en niet heel lang meer te leven had.
 
Een breekbare oude man in een wit bed die een mooi leven had gehad, deels als muzikant. En daar nu lag met zijn verdrietige zoon aan zijn zijde. Toen ik ‘What a wonderful world’ van Louis Armstrong voor hem inzette kwam er blik van herkenning in zijn ogen. Zijn blik gleed naar buiten, en het lichtspel rond een wolk. Toen zijn zoon even de gang op was, na de laatste noot van het nummer, werd het stil in de kamer. De man slikte, keek mij in de ogen en zei bedachtzaam maar beslist: ‘Ja zo is het. Het is een mooie wereld. En er komt een keer een einde aan.’ 
 
Ik voelde zijn verdriet, maar ook dankbaarheid en zelfs berusting in zijn woorden. Woorden met een heel heldere boodschap. Het leven is een prachtig wonder als je er van een afstandje naar kijkt. Het is eindig, soms verdrietig, en misschien juist daarom vaak ook zo mooi…
 
Als er iets is dat wij kunnen leren van zieke mensen, door open te staan voor wat zij ons vertellen, dan is het misschien dat wel. Dankbaar aanvaarden van onze relatief korte tijd op deze aarde. Terwijl wij ons in die kostbare tijd vol onzekerheden vastklampen aan regels, of ons verzetten tegen hobbels die wij moeten nemen. 
 
Maar er is hoop. Want wat voor deze kwetsbare man op de IC geldt, geldt ook voor ons: slecht nieuws hoort er uiteindelijk ook bij. En als het er echt op aan komt, dan kijken wij naar het lichtspel rond een wolk, en mijmeren: wat is de wereld toch mooi.

• ​Lees ook: Mensen die om elkaar geven